Vijftig jaar in de business…het is wel bepaald indrukwekkend te noemen en Johan Verminnen heeft dan ook met recht en reden de status van Instituut verworven binnen de Belgische muziekscene. Dat viert hij dezer dagen met een tournee langs de culturele centra onder de noemer “50 jaar plankenkoorts” en met een nieuwe plaat die, qua titel, op een nakende pensionering lijkt te wijzen. Als ik het schema van aangekondigde optredens bekijk, zal dat vissen nochtans niet voor de eerstkomende maanden zijn en ook voor de nieuwe plaat heeft Verminnen op geen inspanning gekeken: de gebruikelijke band werd her en der aangevuld met de accordeons van Rony Verbiest of Philippe Thuriot, Patrick Riguelle en Johan’s dochter Pauline leenden hun stemmen uit, er zijn de niet nader benoemde The Horns en er is het kinderkoor van Leefschool ’t Veertje uit Hamme. Dat zijn allemaal uitvoerders, maar ook aan de maakkant vinden we bijzondere namen terug: good old Lieven Coppieters, van we we al te lang te weinig hoorden, duikt nu op als co-auteur van “Een eiland vol eenzaamheid”, waarvan ik denk dat het de nieuwe single zal worden, en “Tussen wal en schip”. De heren hebben elkaar kennelijk gevonden, want die twee songs zitten ongetwijfeld bij de toplaag van de veertien nummers die de plaat telt.

Een andere oudgediende, Guido “Lamp” Van Hellemont, die al van bij het begin van de carrière van Verminnen in diens buurt te vinden was, leverde een erg mooi lied over Alzheimer en aan verwante ziektes, die het geheugen bedreigen en bedriegen. “Alle woorden gaan op reis” is een typisch Verminnen-nummer geworden, met inbegrip van de vrijheid waarmee Johan wel eens de klemtonen in zijn teksten benadert. Heel mmoie song, die nochtans nog overtroffen door “Land van…”, dat door Jan Savenberg aangeleverd werd en dat, omschreven wordt als een soort alternatief volkslied dat nochtans niet snel door de Rode Duivels gezongen zal worden.

Verminnen haalde ook nog een heel oude aanzet tot song vanonder het stof: het tekstidee voor “Ik weet het niet” kwam van Herman J. Claeys lag heel in de la, maar werd nu uitgewerkt tot een heel fraai lied. Verminnen werd, zoals we dat intussen gewoon zijn, voor de arrangementen bijgestaan door duizendpoot Bert Candries, die ook meeschreef aan opener “Alles begint van voor af aan” en “We komen en we gaan”. Afsluiter “De piano die zwijgt” is dan weer samen met pianist Leo Caerts geschreven als hommage aan diens beste vriend, muzikant Wim Claes, die een goed jaar geleden nogal onverwacht overleed.

Alle titels, die ik nog niet vermeld heb, zijn helemaal van de hand van hand van Verminnen zelf en die kan ik redelijk kort door de bocht samenvatten als “vintage Verminnen 2.0”: weemoed en terugblikken op wat voorbij is, voeren de boventoon, maar dat is volkomen normaal voor iemand die intussen in zijn late zestiger jaren aanbeland is. Die stem echter, die heeft de jaren bijzonder goed overleefd en deze nieuwe Verminnen zal zich dan ook naadloos laten inpassen in het toch wel indrukwekkende oeuvre dat de man in die voorbije vijf decennia bijeengeschreven en -gezongen heeft. Veel verrassingen hoef je doorgaans niet meer te verwachten, maar de gemiddelde kwaliteit van een Verminnen-song overstijgt nog altijd moeiteloos de middelmaat. Een gouden raad voor Johan: je kan ook op je vijfenzeventigste aan een carrière in de visserij beginnen!

(Dani Heyvaert)